این امامزاده دربین روستای کوهین ومنطقه طرخوران واقع است و صحنی وسیع دارد. گویند صاحب مدفن، از فرزندان امام هفتم (ع) است، ولی بین پسران آن امام فقط یک نفر احمد وجود داشته که آن هم به نام شاه چراغ در شیراز مدفون است. ظاهراٌ مدفون این بقعه باید ابوعبدالله احمدبن موسی الابرش بن محمدبن موسی ابی السبحه بن ابراهیم المرتضی باشد که سیدی صالح و با تقوا و نیکوکار بود. بنای امامزاده، مشتمل بر قبه و چند ایوان و حجره و غرفه و صندوق منبت کاری و صحن است. بقعه از داخل و خارج، هشت ضلعی مختلف الاضلاع به دهانه 8 و ارتفاع 9 متر است که در عهد شاه طهماسب صفوی، تعمیر و تجدید شده است.
این بقعه از چهار جهت اصلی به خارج راه دارد و جلوی هر دری، ایوانی واقع شده است که سراپا سفیدکاری و فاقد تزئینات کاشی و گچبری است. پوشش این ایوانها رسمی بندی است. و تنها ایوان شمالی، مختصر تزئینی دارد. در منتهی الیه قسمت هشت ضلعی، بر فراز هر درگاه، دریچه هواکش و نورگیری است که جلوی آنها را با مشبک بدیعی از گچبری پوشانده اند.
[IMG][/IMG]
بر فراز این قسمت، گنبدی کلاه خودی به سبک قرن نهم و با عنقی به ارتفاع 5 متر از آجر تراش و تارکی آجرکاری شده به ارتفاع 9 متر قرار دارد. ایوان شمالی بقعه به دهانه 6 و عرض 4 متر، مرکب از دو چشمه با دو ستون آجری مضلع و دو نیم ستون از بناهای سال 1300 ه.ش است که در سال 1336 ه.ش نیز مرمت و تعمیر شده است.
در طرفین تالار، دو حجره یا دو ایوان و بالای آنها دو غرفه و جنبین آنها دو راه پله قرار دارد. در میانه بقعه ضریحی مشبک قرار دارد و در زیر آن، صندوقی منبت است.
این صندوق، نفیس و آراسته به کتیبه های متعدد افقی و عمودی به خط ثلث مرغوبی است که در کمال مهارت منبت شده است و تنکه های آن قابسازی و خوانچه بندی است. نویسندگان خطوط، سه نفرند و سازنده و منبت کار آن هم سه استاد بوده اند که هر یک، قسمتی را نوشته و هر کدام، ضلعی را ساخته و پرداخته اند.
بانی و واقف این صندوق، سید خالد حسینی و تاریخ ساخت و پرداخت آن 957 ه.ق است.